παραιβαδόν

Α

επίρρ. (με γεν.) βαδίζοντας δίπλα ή κοντά σε κάποιον ή σε κάτι («παραιβαδὸν ἀτραπιτοῑο», Οππ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < παραί (ποιητ. τ. τού παρά*) + -βαδόν (< θ. βαδ- τού βαίνω*, πρβλ. εμβάδ-ες, βάδην, βαδίζω), πρβλ. ανα-βαδόν, εμ-βαδόν].